‘MIJN HOOFD WIL MEER DAN MIJN LIJF AANKAN’

Lenny Wagemans weet het nog precies. Het is donderdagavond 12 maart 2020. Ze is net begonnen aan de opleiding tot ambulanceverpleegkundige als ze met spoed richting een benauwde man moeten. Op het adres aangekomen staat de patiënt al buiten. ‘Ik sprong uit de ambulance om hem te helpen, omarmde en ondersteunde hem naar de brancard. Hij was heel kortademig en enorm aan het hoesten. In de ambulance vertelde hij dat hij net uit het buitenland kwam waar hij voor longontsteking was behandeld. Daarom werd hij in het ziekenhuis meteen in isolatie geplaatst.’

Een paar dagen later wordt Wagemans ziek. ‘Een en een is twee. Ik was zonder persoonlijke beschermingsmiddelen, dat was toen nog geen protocol, met een zieke, hoestende man in contact geweest. Dat moest covid zijn.’ Wagemans wordt uiteindelijk zo ziek dat ze in het ziekenhuis belandt.

Janken van frustratie

Na ontslag uit het ziekenhuis gaat Wagemans vrij snel weer aan het werk. Maar door enorme vermoeidheid, slechte concentratie en overprikkeldheid moet ze zich na twee weken weer ziekmelden. ‘Ik kon wel janken van frustratie. Ook omdat ik net bij een nieuwe werkgever was begonnen. Die geloofde mijn covidklachten niet. Ik stond te boek als een oud labiel wijf dat zich aanstelde.’

Na een intensief revalidatie-traject probeert Wagemans in oktober 2020 weer te re-integreren. ‘Het was zwaar die paar uur per dag. Maar ik ben een aanpakker, wilde niet opgeven.’ Het gesprek met een leidinggevende komt hard aan. Die stelt dat ze niet functioneert. ‘Ik was er kapot van. Maar ook zo moe dat ik ermee akkoord ben gegaan om per 1 april 2021 uit dienst te gaan.

Plan in ijskast

Omdat Wagemans altijd prima heeft gefunctioneerd, weet ze dat ze bij haar oude werkgever meer dan welkom is. ‘Bij die zorginstelling was ik geliefd en had ik het heel goed met mijn collega’s. Het plan om rond mijn vijftigste een carrièreswitch te maken en de opleiding tot ambulanceverpleegkundige te gaan doen, kwam voort uit de wens ooit bij Artsen Zonder Grenzen te gaan werken. Dat plan heb ik nu in de ijskast gezet. Ik ben heel blij dat ik, nadat ik was hersteld, weer op mijn oude werkplek aan de slag kon.’

Tijdens haar ziekteperiode neemt Wagemans contact op met FNV Bureau Beroepsziekten. ‘Ik vond het onrechtvaardig dat ik door een besmetting op mijn werk mijn baan kwijtraakte.’

‘We hebben de werkgever aansprakelijk gesteld voor de blootstelling aan het coronavirus, het schenden van de zorgplicht en de schade die daardoor bij cliënte is ontstaan’, vertelt Daphne van Doorn, advocaat letselschade FNV BBZ. ‘Het is zeer aannemelijk dat cliënte tijdens haar werk is blootgesteld aan het coronavirus. De werkgever had maatregelen moeten treffen om deze besmetting te voorkomen. Met de verzekeraar zijn we tot een schaderegeling gekomen om het inkomensverlies in de ziektewet, extra zorg- en hulpkosten en genoegdoening te compenseren. Dit is het eerste resultaat in de ruim 300 meldingen van long covid-patiënten die bij FNV BBZ zijn binnengekomen.’

Ander mens

Hoe het nu met haar gaat? ‘Voorheen had ik voor 200 procent energie, dat is nu niet meer zo. Mijn hoofd wil veel meer dan mijn lijf aankan. Mijn spierspanning is nog steeds heel laag, dat maakt moe. Ik ben sinds die covidbesmetting een ander mens.’